Doorbraak van de massa-auto

Was voor de Eerste Wereldoorlog de auto vooral een speeltje geweest van de rijken, nu werd de auto ook bereikbaar voor de middenklasse. Bovendien kon de T-Ford prima omgebouwd worden naar bussen, maar ook naar vrachtauto’s. Het autobezit in Nederland versnelde en auto’s werden steeds meer zakelijk gebruikt. De KNAC bleef ondertussen vasthouden aan het toeren, flaneren en racen met auto’s en ofschoon de KNAC nog steeds betrokken was bij discussies over wegenbouw en bewegwijzering, nam de invloed van de KNAC af. Wel werd in 1924 samen met de KNMV pechhulp voor automobilisten opgezet. Een monteur reed op een  motorfiets met zijspan rond om gestrande leden te helpen. Deze dienst kwam echter te vroeg. Er waren te weinig auto’s om de pechhulp levensvatbaar te maken en binnen een paar jaar werd de dienst gestaakt. Na de Tweede Wereldoorlog zou de ANWB dit oppakken met Wegenwacht en met het stijgen van het aantal auto’s doorgroeien tot de grootste vereniging van Nederland. Deze groei van het wagenpark was het directe gevolg van de groei van welvaart eind jaren ’50. Dit werd nog versterkt door de suburbanisatie waardoor wonen en werken gescheiden werd. Bovendien gingen steeds meer vrouwen buitenhuis werken. Het gevolg was dat in veel huishoudens een tweede vaak kleinere auto kwam. Tegelijkertijd kwamen supermarkten in zwang waardoor de boodschappen niet meer thuis werden bezorgd, maar juist gehaald moesten worden. Hiermee kreeg de auto een nieuwe functie als boodschappenwagentje. Omdat de ouders steeds mee buitenhuis gingen werken werden kinderen steeds vaker met de auto naar school gebracht. Vervolgens gebeurde dit ook met sport en muziekles zodat de privéauto  een soort taxi werd. Juist door allerlei functie te combineren werd de auto steeds onmisbaarder.